می گویند:روزی مولانا ،شمس تبریزی را به خانه اش دعوت کرد. شمس به خانه ی جلال الدین رومی رفت و پس از این که وسائل پذیرایی میزبانش را مشاهده کرد
از او پرسید: آیا برای من شراب فراهم نموده ای؟
مولانا حیرت زده پرسید: مگر تو شراب خوارهستی؟!
شمس پاسخ داد: بلی.
مولانا: ولی من از این موضوع اطلاع نداشتم!!
ـ حال که فهمیدی برای من شراب مهیا کن.
ـ در این موقع شب، شراب از کجا گیر بیاورم؟!
ـ به یکی از خدمتکارانت بگو برود و تهیه کند.
- با این کار آبرو و حیثیتم بین خدام از بین خواهد رفت.
- پس خودت برو و شراب خریداری کن.
- در این شهر همه مرا میشناسند، چگونه به محله نصاری نشین بروم و شراب بخرم؟!
ـ اگر به من ارادت داری باید وسیله راحتی مرا هم فراهم کنی چون من شب ها
بدون شراب نه میتوانم غذا بخورم، نه صحبت کنم و نه بخوابم.

مولوی به دلیل ارادتی که به شمس دارد خرقه ای به دوش می اندازد، شیشه ای
بزرگ زیر آن پنهان میکند و به سمت محله نصاری نشین راه می افتد.
تا قبل از ورود او به محله مذکور کسی نسبت به مولوی کنجکاوی نمیکرد اما
همین که وارد آنجا شد مردم حیرت کردند و به تعقیب وی پرداختند. آنها
دیدند که مولوی داخل میکده ای شد و شیشه ای شراب خریداری کرد و پس از
پنهان نمودن آن از میکده خارج شد.

هنوز از محله مسیحیان خارج نشده بود که گروهی از مسلمانان ساکن آنجا، در
قفایش به راه افتادند و لحظه به لحظه بر تعدادشان افزوده شد تا این که
مولوی به جلوی مسجدی که خود امام جماعت آن بود و مردم همه روزه در آن به
او اقتدا می کردند رسید. در این حال یکی از رقیبان مولوی که در جمعیت
حضور داشت فریاد زد: "ای مردم! شیخ جلاالدین که هر روز هنگام نماز به او
اقتدا میکنید به محله نصاری نشین رفته و شراب خریداری نموده است." آن مرد
این را گفت و خرقه را از دوش مولوی کشید. چشم مردم به شیشه افتاد. مردادامه داد: "این منافق که ادعای زهد میکند و به او اقتدا میکنید،
اکنون شراب خریداری نموده و با خود به خانه میبرد!" سپس بر صورت
جلاالدین رومی آب دهان انداخت و طوری بر سرش زد که دستار از سرش باز شد وبر گردنش افتاد. زمانی که مردم این صحنه را دیدند و به ویژه زمانی که مولوی را در حال انفعال و سکوت مشاهده نمودند یقین پیدا کردند که مولوی یک عمر آنها را با لباس زهد و تقوای دروغین فریب داده و درنتیجه خود راآماده کردند که به او حمله کنند و چه بسا به قتلش رسانند. در این هنگام شمس از راه رسید و فریاد زد: "ای مردم بی حیا! شرم نمیکنید که به مردی متدین و فقیه تهمت شرابخواری میزنید، این شیشه که میبینید حاوی سرکه است زیرا که هرروز با غذای خود تناول میکند."
رقیب مولوی فریاد زد: "این سرکه نیست بلکه شراب است."
شمس در شیشه را باز کرد و در کف دست همه ی مردم از جمله آن رقیب قدری ازمحتویات شیشه ریخت و بر همگان ثابت شد که درون شیشه چیزی جز سرکه نیست.
رقیب مولوی بر سر خود کوبید و خود را به پای مولوی انداخت، دیگران هم دست های او را بوسیدند و متفرق شدند.

آنگاه مولوی از شمس پرسید: برای چه امشب مرا دچار این فاجعه نمودی ومجبورم کردی تا به آبرو و حیثیتم چوب حراج بزنم؟
شمس گفت: برای این که بدانی آنچه که به آن مینازی جز یک سراب نیست، توفکر میکردی که احترام یک مشت عوام برای تو سرمایه ایست ابدی، در حالی که خود دیدی، با تصور یک شیشه شراب همه ی آن از بین رفت و آب دهان به صورتت انداختند و بر فرقت کوبیدند و چه بسا تو را به قتل میرساندند. این سرمایه ی تو همین بود که امشب دیدی و در یک لحظه بر باد رفت. پس به چیزی متکی باش که با مرور زمان و تغییر اوضاع از بین نرود.

(کتاب ملاصدرا.تالیف هانری کوربن.ترجمه و اقتباس ذبیح الله منصوری) با
اندکی دخل و تصرف

شباهت عجیب یک زن 32 ساله به "کیت مدیلتون زندگی وی را تغییر داد.

اين خانم 32 ساله که به عنوان خدمتکار در يک فست فود فروشي مشغول به کار بود و روزانه 50 پوند درآمد داشت به خاطر شباهتش به عروس ملکه انگلستان کارش را رها کرد تا در آژانس بدل ها مشغول شده و روزي 650 پوند درآمد داشته باشد.

"هيدي آجين" 32 ساله است و دو فرزند دارد او شباهت فوق العاده اي به "کيت ميدلتون" دارد به طوري که تمام مشتريهايي که از رستوراني که او در آنجا خدمتکار بود خريد ميکردند اين نکته را به او ميگفتند و حتي فرزند سه ساله اش عکس بانوي سلطنتي را با مادرش اشتباه ميگيرد.
او اکنون به عنوان بدل کيت ميدلتون مشغول به کار است و روزانه 650 پوند درآمد دارد. او بعد از اينکه خيلي ها از شباهت او با کيت صحبت کردند تصميم گرفت شغلش را رها کرده و عضو باشگاه بدل ها شود. در اين باشگاه شما ميتوانيد بدل بسياري از چهره هاي مشهور را مشاهده کنيد.
او ميگويد عجيب ترين پيشنهاد به او شرکت در فيلمبرداري تصاويري مربوط به مراسم ازدواج اين زوج سلطنتي بوده است . او از شغلش راضي است و ميگويد علاوه بر درآمد بالايش اين شغل هيجانات خاصي دارد و از يکنواختي در آن خبري نيس

به نقل از دیلی میل، همسر این خانم یک مرد ۸۰ ساله عاشق و شجاع است که توانسته بود دوبار نشان لياقت درجه يک کشور امريکا را در زمان جنگ کره از آن خود کند.

او با مرگ شجاعانه خود بارديگر ثابت کرد انسان شايسته اي است . در اين اتفاق که منجر به مرگ اين قهرمان عاشق پيشه ۸۰ ساله شد او قصد داشت با سپر قرار دادن خود از برخورد خودرويي که کنترلش را از دست داده و به پياده رو وارد شده بود و در آستانه برخورد با همسر او قرار داشت مانع از آسيب رسيدن به همسرش شود.

همسر ۶۲ ساله رابين بام ميگويد : بعد از شرکت در يک برنامه زنده موسيقي به سمت خانه در حرکت بوديم که يک خودروي تويوتا که حامل يک ديپلمات پاکستاني بوده به دلايل نامعلوم از مسير خود خارج شده و به سمت پياده رو منحرف شد. من متوجه اين وسيله شدم اما به دليل شوک زده شدن سرجايم ميخکوب شدم که ناگهان همسرم با هل دادن من ، مرا از مسير اين خودرو دور کرد و بعد ماشين با سرعت زيادي به او برخورد کرد و او زير چرخهاي ماشين رفت و متاسفانه جانش را از دست داد.

اين خانم در اين سانحه دچارآسيب زيادي نشده است اما همسرش بعد از رسيدن به بيمارستان درگذشته است. او معتقد است همسرش يکي از شجاع ترين مردان روي زمين بوده است و ثابت کرده است علاوه بر اينکه مردي عاشق بوده واقعا شايستگي دريافت دوبار نشان لياقت را داشته است . او حتي براي مردن راهي شجاعانه اي را برگزيده بود.

منبع:pcpsrci.com

يادمه دقيقاً ٩ سال پيش يه همچين روزى صبح زود از خواب پا شدم.

خيلى خوشحال بودم، آخه قرار بود برم مدرسه!

نديده و نشنيده عاشق مدرسه شده بودم،  نميدونم چرا، ولى يادمه از ٤ سالگى از پدر و مادرم ميپرسيدم من آخر كى ميرم مدرسه؟؟ اونام ميگفتن هنوز مونده، سه سال ، دوسال، يه سال، يه ماه، و آخرشم گفتن كه فردا ميرى مدرسه!!

وقتى پاشدم سريع خواهرمو كه يه سال ازم كوچيكتره بيدار كردم و بهش گفتم : هر چى كتاب دارى آماده كن كه وقتى برگشتم همشو برات ميخونم!! 

مادرم هم خنديد، اون موقع نفهميدم چرا ولى بعداً كاملا روشن شدم.

صبح رفتم مدرسه، بچه هاى جديد رو ميديدم كه خوشحال با هم بازى ميكنن، قبلا شنيده بودم خيلى بچه ها روزاى اول مدرسه گريه زارى ميكنن، ولى پيش خودم گفتم: واقعا چرا آدم بايد تو همچين جايى گريه كنه؟ منم كه ديگه واسه خودم مردى شدم، ميرم مدرسه، دور بودن از مامان بابا كه گريه نداره!

بعد چند دقيقه پدر و مادرم باهام خداحافظى كردن و گفتن : مطمئنى ميخواى ما بريم؟ نميخواى يكم بيشتر پيشت باشيم؟ منم با اعتماد به نفس كامل گفتم : نه، من ديگه بزرگ شدم، بچه كه نيستم!

اونام خنديدن و رفتن...

يكى دو ساعت گذشت، تااون موقع چند نفر گريه شون گرفته بود ولى من نه، همه چى خوب پيش ميرفت كه يهو يه حس غربت عجيبى بهم دست داد!

يه حس ناخودآگاه، خيلى بد بود! نميدونم وسط اين همه بازى و شوخى و لذت اين چى بود اين وسط! اصلا دست خودم نبود، يكهو زدم زير گريه! اونم چه گريه اى! اشك معلممون داشت در مى اومد! فقط گريه ميكردم و داد ميزدم : من مامانمو ميخواااااااام!

چند روزى به همين منوال گذشت، يعنى اون حسه يكهويى ميومد، البته الآنم يه موقع هايى يه سر ميزنه ولى خيلى كمتر مهمون دلم ميشه، و البته داد نميزنم من مامانمو ميخواااااام!

ديگه نزديك يه ماه گذشته بود و ديدم نه، اينا نميخوان به من سواد ياد بدن! رفتم با لحن اعتراض آميزى به پدر مادرم گفتم : بسه ديگه، مدرسه منو تعطيل كنين، اينا كه كتاب خوندن به ما ياد نميدن، همش بازى و نقاشيه! اونام خنديدنو گفتن : هنوز بايد صبركنى!

خلاصه بعد از سواد ياد گرفتن دغدغه هاى ديگه اى هر سال برام پيش ميومد و من همش صبر ميكردم تا به اونا برسم، همش فكر اين بودم كه بزرگتر بشم و قدر لحظه هايى كه توش بودم رو نميدونستم، اون موقع يه بچه ٧ ساله خام بودم ولى الآن يه پسر ١٦ ساله كه ميره دوم دبيرستان، ولى هنوزم اونطوريم، نه من، همه اونطورين، منتظر آينده، دنبال خوشبختى تو آينده، نه قدرامروزو ميدونن نه از ديروز عبرت ميگيرن، 

اين چيزايى كه تعريف كردم انگار همش ديروز بود، همه صحنه هاش جلوى چشممه، چشم به هم زدم ديدم ديگه اواخر دوران تحصيلم هستم، امروز كه داشتم خاطره مينوشتم ديدم چقدر تابستون زود گذشت! انگار ديروز بود كه بابام داشت به خاطر نمره هاى كارنامه ام دعوام ميكرد!!! گفتم يه خاطره اى از گذشته بنويسم و شِير كنم، شايد به درد يه نفر بخوره .منم هيچ راه حلى نميبينم به جز حرفى كه همه بزرگترا ميزنن بزنم، البته من بزرگتر نيستم ولى واقعاً به اين عمق حرف رسيدم ؛ قدر دورانى كه توش هستيد رو بدونيد، اينقدر منتظر آينده نباشيد...

حتى اگه صد سالتونه مطمئن باشيد اگه از امروز استفاده نكنيد،فردا حتما حسرت اين روز رو ميخوريد...

اگه اين متن براتون تاثير گذار بود بهتره به اشتراكش بزاريد ، شايد براى كساى ديگرى هم مفيد باشه...

اگر هم نبود و به نظرتون يه متن بيخود بود كه يه نفر از رو بيكارى نوشتتش بازم بهتره با دوستاتون به اشتراكش بزاريد شايد يكيشون جزو گروه اول باشه!

 

ممنون از وقتى كه واسه خوندن اين مطلب گذاشتين...

دقیقا صبح که بیدار میشم یه ربع همینجوریَم .:))))
شما چطور ؟؟؟

کل دنیا در شب (که البته این عکس از مونتاژ چنذ عکس با هم به وجود آمده)